Öyle bir ortamda oynandı ki maç. Ülkenin durumu ortada, insanlar ufak bir kıvılcım bekliyor patladı patlayacak. İstanbul'un göbeğinde milli maç var ama stadı dolduramıyoruz. Gelen seyircilere bakıyoruz tenis maçı izlemeye gelmiş gibiler, çıt çıkmıyor. Öyle ki, gaza gelsinler diye mehter marşı bile çalındı maçtan önce. Sahadaki milli takıma bakıyoruz, Caner'in özel hayatından tut, Gökhan'ın iki arkadaşının kafasına silah dayamasına kadar, baştan sona skandal. Sakatlar zaten çok, sahadakiler formsuz kere formsuz. Ama tam tersi oranda da kasıntı ve kaprisli.
Bütün bu olumsuzluklara rağmen yine de iyi başladık, hatta ilk yarı biraz daha dikkatli olsak maçı koparabilirdik. Ama olmadı tabi, karşımızdaki adamlar futbolun ilahları değil. Ama en azından 80 dakika kondisyon açısından oyundan düşmediler. Bizmi? Biz 60. dakikada sürünmeye başladık. Çünkü maalesef son zamanlarda Türkiye'de klüp takımları ve milli takım antrenman yapmıyor. Bu konuda eksiğiz, taktik teknik bu konulara hiç girmiyorum. Çünkü bu sorun işin temeli zaten.
İşte bütün bu olumsuzluklardan sonra ülke olarak resimdeki ruh halindeyiz. Artık hiçbir şeyden zevk alamadığımız gibi, milli duygularımızı da kaybettik. Kenetlenemiyoruz, havaya giremiyoruz. İnsanların "milli takım akşam kazansa da biraz olsun keyfimiz yerine gelse" diyecek şevki bile kalmadı maalesef. Öyle ki, bundan sonraki tüm maçlarımızı kaybetsek ne kimse şaşırır ne de karalar bağlar. Ama sanırım bir iki maç daha bu şekilde kaybedersek o eski duygu kapımızı çalacak. "Yenildik ama iyiydik be"...Ve sonra hoşgeldin "şerefli mağlubiyetler"...
0 yorum :
Yorum Gönder